Kim był Achitofel? Dawid mówi o nim : … człowiek równy mnie, powiernik mój i przyjaciel, z którym mieliśmy wspólne, słodkie tajemnice. Do domu Bożego chodziliśmy w tłumie ( Ps. 55, 14-15). Był najbliższym doradcą i serdecznym przyjacielem króla Dawida. Pomazaniec Boży, o autorytecie nadanym przez Boga, cieszący się ogromnym poważaniem wśród ludzi. Czytamy o nim:A każda rada Achitofela, jakiej w tym czasie udzielał, znaczyła tyle samo, co wyrocznia Boża; tyle znaczyła każda rada Achitofela, zarówno u Dawida, jak u Absaloma (II Sam. 16, 23).

Kiedy syn Dawida, Absalom zbuntował się przeciwko swojemu ojcu, wszczynając bunt przeciwko królowi, aby odebrać mu władzę królewską;posłał też Absalom w czasie składania ofiar rzeźnych po Achitofela Gilończyka, doradcę Dawidowego, z jego rodzinnego miasta Gilo. W ten sposób spisek się wzmógł i coraz więcej ludzi przystawało do Absaloma (II Sam. 15, 12).

Co takiego się stało, że serdeczny przyjaciel, przed którym król nie miał żadnej tajemnicy, wierny druh doli i niedoli króla Dawida, człowiek, z którym razem chodził do domu Bożego, nagle odwraca się od niego i gotów jest nawet pozbawić go życia. Czytamy o tym w II Sam. 17, 1-2: Potem rzekł Achitofel do Absaloma: Pozwól, że wybiorę dwanaście tysięcy wojowników i wyruszę w pogoń za Dawidem jeszcze tej nocy, I uderzę nań, póki jeszcze jest znużony i strwożony i przerażę go tak, że ucieknie od niego cały lud, który jest z nim, a wtedy zabiję samego króla.

Aby zrozumieć jego nagły zwrot z zażyłej przyjaźni do nienawiści, musimy powrócić do historii Dawida z Batszebą oraz koligacji rodzinnych Achitofela z żoną Uriasza Chetejczyka.

W tym roku znacznie później niż zwykle zwracam się  do naszych słuchaczy...

Nie ukrywam, że koniec roku miał zakończyć bieżące, wieloletnie funkcjonowanie radia (przy zachowaniu dotychczasowych treści).

Pan Bóg zechciał doświadczyć mnie, dotykając najczulszych strun mojego osobistego życia.

Przyznam uczciwie, że choć z natury jestem systematycznym i bardzo dobrze zorganizowanym człowiekiem, bywały jednak  dni, przeciągające się w tygodnie, że nie potrafiłem się zmobilizować i realizować założonych celów. Bezsilność...

Stąd, jak zauważyło wielu, w dotychczas zwykle codziennej aktualizacji radia pojawiły się wielodniowe przestoje.

W tym trudnym czasie znalazły się jednak osoby, bracia i siostry, które nie ograniczyły się do dawania mi  powszechnie znanych "dobrych rad", ale po ludzku zatroszczyły się o mnie udzielając realnej  pomocy modlitewnej i okazały zrozumienie i wsparcie.

Choć nigdy dotychczas nie utraciłem wiary w Bożą obecność i działanie, Pan Bóg posłużył się swoimi sługami by mi pomóc.

Kluczową była niezwykle szlachetnie poprowadzona (ok. 2 tygodnie temu) rozmowa z jednym z pastorów, moim wieloletnim przyjacielem, który okazał się nim również w tym trudnym czasie. Dziękuję!

Wracamy. Jeśli Bóg pozwoli wracamy. Może z uchybieniami, ale wszystko w Jego ręku.

Podejmowana przez nas praca to działanie na zasadzie non profit , ponieważ funkcjonujemy tylko z ofiar słuchaczy oraz dobrowolnych datków zaprzyjaźnionych zborów.

Jest niezbędne - jeśli nasza praca ma być kontynuowana na co najmniej dotychczasowym poziomie - pokrycie poniżej przedstawionych kosztów.

Jeśli usty swymi wyznasz Jezusa Panem i uwierzysz w sercu swoim, że Go Bóg z martwych wzbudził, zbawiony będziesz. (Rzym. 10, 9)

Musi więc być wyznanie ust. Czy złożyłem je? Czy wyznałem otwarcie wiarę moją w Jezusa Zbawiciela, którego Bóg z martwych wzbudził? Odpowiedzmy na to szczerze.

Musi być wiara w sercu. Czy szczerze wierzę w zmartwychwstałego Jezusa? Czy w Nim jednym składam nadzieję na zbawienie? Czy składam je sercem? Niechże odpowiem na to, jak przed Bogiem.

Jeżeli prawdziwie twierdzić mogę, żem uznał Chrystusa i Weń uwierzył, jestem zbawiony. Bo zdanie brzmi nie: „możesz być” - lecz wyraźnie, jak ostrze lancy, jasno, jak słońce: „będziesz zbawiony”. Jako wierzący i wyznawający Jezusa, powinienem dłoń położyć na tej obietnicy i uczynić ją sprawą najważniejszą przed Bogiem - i teraz i przez żywot cały i w godzinie śmierci i w dniu sądu.

Muszę być wyzwolony z winy grzechu i z mocy grzechu i od kary grzechu i wreszcie od samej istoty grzechu. Bóg powiedział: - „będziesz zbawiony”. Wierzę w to. Będę - więc jestem zbawiony. Chwała Bogu od wieczności do wieczności!