Kanał kazań i reportaży – Różnorodny wykład Słowa Bożego oraz zbiór reportaży i audycji pozyskanych od Fundacji Głos Ewangelii. W tle starannie wyselekcjonowane hymny i piosenki anglojęzyczne.
Kazania – Różnorodny wykład Słowa Bożego zwiastowanego przez znanych kaznodziejów i ewangelistów. Kanał adresowany do tych, którzy chcą się zatrzymać i pomyśleć, po co żyją.
Na wstępie pragnę zaznaczyć, że na potrzeby niniejszego artykułu pojęcie „człowiek” będzie używane w znaczeniu „człowiek dorosły, reprezentant swoich czasów” , a pod pojęcie „dziecko” rozumie się „małego człowieka” nie ujmując nic z jego człowieczeństwa. Niniejszy tekst nie wyczerpuje również poruszanego tematu , a jego celem jest jedynie zasygnalizowanie zauważonego problemu.
Fascynuje mnie poznawanie świata i realiów, które istniały kiedyś. Zaczytuję się we wspomnieniach i pamiętnikach oraz wykorzystuję każdą okazję , by posłuchać opowieści starszych ludzi. Obserwując otaczającą mnie rzeczywistość i porównując ją do realiów minionych lat, dochodzę do wniosku, że postawa człowieka wobec Boga oraz rodzaj relacji istniejącej między rodzicem a dzieckiem w danych czasach, wzajemnie na siebie oddziałują.
Zuzanna pełna ożywienia wbiegła do pokoju, gdzie jej mąż oglądał właśnie telewizję.
„Zgadnij, co się stało?” - powiedziała roześmiana.
„Poznałam kogoś, kto zmienił całe moje życie! To cudowne! Wewnątrz jestem całkiem nową osobą. To oczywiście nie będzie miało wpływu na moje uczucie do ciebie, ale odtąd Jezus Chrystus jest dla mnie kimś najważniejszym w życiu. Mam też teraz nową rodzinę. Chciałabym, żebyśmy spędzali z nią każdą niedzielę. Może na początku moi nowi przyjaciele nie będą ci się podobali, ale jestem przekonana, że wkrótce odkryjesz, jakimi wspaniałymi są ludźmi!”
„Ależ to cudowne, kochanie!” - odpowiedział Bogdan, wyłączając telewizor i całą uwagę skupiając na swojej żonie.
„Nie mogę się doczekać, kiedy mi o tym wszystkim opowiesz!”
Czy z taką reakcją spotkałaś się, kiedy powiedziałaś swojemu mężowi, że podjęłaś decyzję pójścia za Jezusem lub że twoja wiara została na nowo wzbudzona? Obawiam się, że nie.
Małżeństwo niech będzie we czci u wszystkich… (Hbr 13,4)
Duszpasterstwo jako jedna z dziedzin teologii praktycznej zyskuje coraz bardziej na znaczeniu również w środowisku naszej społeczności kościelnej.
Duszpasterstwo indywidualne, o którym chcę pisać, polega na rozmowie z jednostką w związku z problemem (zwłaszcza duchowym), na który duszpasterz przez zwiastowanie Słowa Bożego i modlitwę usiłuje dać rozwiązanie.
Poświęćmy jednak kilka zdań uwagom ogólnym.
„Jeśli Pan domu nie zbuduje, próżno trudzą się ci, którzy go budują” (Ps 127,1). Małżeństwo to budowla, o którą trzeba dbać. Musi ona mieć swego konstruktora. Małżeństwo może być najszczęśliwszym okresem naszego życia lub też największym nieszczęściem, jakie nas mogło spotkać. Jest to ogród, który trzeba pielęgnować, bo inaczej zarośnie chwastami. Małżeństwo wyrasta z miłości, ale jest czymś więcej niż tylko wzajemną miłością.
...czyli o czym musisz wiedzieć, wybierając się w tę szczególną podroż życia?
Małżeństwo można porównać do budowli - domu, który stawiamy na określonym fundamencie i budujemy z różnych materiałów. Zamierzeniem Stwórcy jest to, by ta budowla była silna, oparta na mocnym fundamencie i zbudowana z mocnych materiałów, ponieważ tylko wtedy wytrzyma wszelkie próby i oprze się różnym przeciwnościom losu. Z naszych doświadczeń w pracy doradczej z małżeństwami wynika, że prawie wszystkie konflikty i problemy małżeńskie rozpoczynają się od braku właściwego fundamentu - zrozumienia, czym jest małżeństwo z Bożej perspektywy oraz z braku budulca: duchowej przemiany każdego małżonka, braku wspólnej modlitwy i szczerych, otwartych rozmów na temat ich wzajemnych oczekiwań lub stosunku do jakiejś konkretnej trudnej sytuacji.
Nasz sekret został odkryty. W sklepie spożywczym, w czasie pośpiesznie dokonywanych zakupów zatrzymał nas znajomy i patrząc na wybrane przez nas produkty, wrzucone do wózka sklepowego, skomentował: „O, widzę, że wasz posiłek będzie prosty, lekki i niskotłuszczowy!”
Tymi słowami: „prosty, lekki i niskotłuszczowy” opisalibyśmy nasz aktualny tryb życia. Być może potrafisz się z nami utożsamić. Jak można znaleźć czas, by budować swoje małżeństwo w samym środku rodzinnego zabiegania? Czasami trzeba po prostu o to walczyć. Zanim pojawiło się niebezpieczeństwo, my uczyniliśmy coś takiego.
W milczeniu i w nadziei będzie moc wasza. Izaj. 30,15
Oznaką słabości jest dręczyć się i trwożyć, wątpić i niedowierzać. Co będziemy mogli zrobić, obdarłszy siebie ze skóry aż do kości? Czy wygramy coś, trwożąc się i szalejąc? Czy nie tracimy zdolności do czynu i nie rujnujemy ducha, nie mogąc już powziąć żadnej decyzji? Pogrążamy się w toni, szamocąc się opornie, podczas gdy mając wiarę moglibyśmy płynąć bezpiecznie.
O, gdybyśmy posiedli tę łaskę, aby być cichymi! Bo i na cóż biegać od domu do domu, aby powtarzać nudne historie, które potęgują chorobę gdy je opowiadamy. Albo czyż godzi się np. pozostawać w domu i krzyczeć ze strachu z powodu złych przeczuć, które może się nigdy nie zdarzą? Dobrze jest mieć język cichy, ale jeszcze lepiej - mieć serce ciche. Obyśmy byli milczącymi, a wiedzieli, że Wszechmogący Pan jest Bogiem!
Obyśmy mieli i tę łaskę - spolegania na Bogu. Święty w Izraelu broni i wybawia Swoich odkupionych. Nie cofnie danych im obietnic. Wiedzmy, że góry mogą ustąpić, ale każde Jego Słowo trwa na wieki. Bóg godzien jest doskonałego zaufania; a gdy będziemy mieli nadzieję, której rezultatem jest pokój, będziemy szczęśliwi, jak duchy przed tronem Pana.
Pójdź, duszo moja, wróć do pokoju i głowę wesprzyj na piersi Twego Jezusa.
... błogosławcie Pana, wszyscy słudzy Pana, którzy co noc służycie w domu Pana! Niech ci błogosławi z Syjonu Pan ... Ps. 134, 1. 3
Niezwykły czas dla oddawania czci Panu, powiecie. Stać w domu Pańskim nocą, oddawać cześć w chwili wielkiego smutku – rzeczywiście jest to rzeczą trudną. Tak, ale właśnie w tym kryje się błogosławieństwo; to doświadczenie prawdziwej wiary. Jeśli chcę doświadczyć miłości przyjaciela, powinienem zobaczyć, co on uczyni dla mnie w czasie zimy. Zupełnie tak samo przedstawia się sprawa Bożej miłości. Łatwo mi jest oddawać Panu cześć i chwalić Go w czasie lata, gdy świeci słońce, gdy harmonia życia napełnia atmosferę i owoce upiększają drzewa.
Jeśli tedy utrapienie nas spotyka, jest to dla waszego pocieszenia i zbawienia; jeśli zaś pocieszenie, jest to ku waszemu pocieszeniu, którego doświadczacie, gdy w cierpliwości znosicie te same cierpienia, które i my znosimy; a nadzieja nasza co do was jest mocna, gdyż wiemy, iż jako w cierpieniach udział macie, tak i w pociesze. (2 Kor. 1, 6. 7)
Czy w twoim otoczeniu nie ma takich ludzi, do których zwracasz się w chwilach smutku lub doświadczeń? Oni zawsze wiedzą, jakie powiedzieć ci słowo, potrafią taką dać radę, jakiej właśnie potrzebujesz, jaką pragniesz otrzymać. O jednym jednak nie wiesz, lub wiesz bardzo mało, jak drogo musieli zapłacić za tę umiejętność zawiązywania krwawiących ran i osuszania łez.
Zwróćcie uwagę na słowo: „przynosi”. Stale powtarza się pytanie – dlaczego życie człowieka przesycone jest krwią i zalane potokiem łez? Odpowiedź znajdujemy w tym słowie: „przynosi”; te warunki dokonują dla nas coś drogocennego. One nie tylko wskazują nam drogę do zwycięstwa, ale nawet coś jeszcze lepszego – prawo dotyczące odnoszenia zwycięstwa. Jest wynagrodzenie za każde cierpienie i smutek, a równocześnie one wypracowują tę nagrodę. Prawda ta zawarta jest w słowach drogiej, starej pieśni, którą śpiewamy:
Jedną z wartości chrześcijańskiego zgromadzenia jest wspólne śpiewanie. Gramy i śpiewamy Bogu, a i sami mamy z tego wielką korzyść. Chwalcie Pana, albowiem dobrze jest śpiewać Bogu naszemu, bo to wdzięczna rzecz; pieśń chwały jest miła [Ps 147,1]. Gdy zbór śpiewa, dusze chrześcijan jednoczą się i wznoszą. Nabieramy chęci do dalszego służenia Panu. Każdy pojedynczy głos przyczynia się do brzmienia całości i wzbogaca doniosłość chwili. Trójjedyny Bóg jest wywyższony i uwielbiony, a zbór duchowo zbudowany.
Biblia objawia, że muzyka jest obecna i mile widziana w otoczeniu Boga. Świadczy o tym, na przykład, Janowa wizja nieba: A każda z tych czterech postaci miała po sześć skrzydeł, a wokoło i wewnątrz były pełne oczu; i nie odpoczywając ani w dzień, ani w nocy śpiewały: Święty, święty, święty jest Pan, Bóg Wszechmogący, który był i który jest, i który ma przyjść. A gdy postacie oddadzą chwałę i cześć, i złożą dziękczynienie temu, który siedzi na tronie, który żyje na wieki wieków, upada dwudziestu czterech starców przed tym, który siedzi na tronie, i oddaje pokłon temu, który żyje na wieki wieków i składa korony swoje przed tronem, mówiąc: Godzien jesteś, Panie i Boże nasz, przyjąć chwałę i cześć, i moc, ponieważ Ty stworzyłeś wszystko, i z woli twojej zostało stworzone, i zaistniało [Obj 4,8-11]. Każdy pragnący znaleźć się w niebie chrześcijanin już tutaj na ziemi powinien ćwiczyć się w śpiewaniu Bogu na chwałę. Możemy to robić podczas nabożeństw i rozmaitych spotkań zboru.
Na wstępie pragnę zaznaczyć, że na potrzeby niniejszego artykułu pojęcie „człowiek” będzie używane w znaczeniu „człowiek dorosły, reprezentant swoich czasów” , a pod pojęcie „dziecko” rozumie się „małego człowieka” nie ujmując nic z jego człowieczeństwa. Niniejszy tekst nie wyczerpuje również poruszanego tematu , a jego celem jest jedynie zasygnalizowanie zauważonego problemu. 
Zapraszamy do wysłuchania umieszczonego na naszym serwerze ftp kazania, które wygłosił br. Jerzy Konieczny.
Gdy mój mąż nie kocha mojego Boga 
Małżeństwo niech będzie we czci u wszystkich… (Hbr 13,4)
Jedną z wartości chrześcijańskiego zgromadzenia jest wspólne śpiewanie. Gramy i śpiewamy Bogu, a i sami mamy z tego wielką korzyść. Chwalcie Pana, albowiem dobrze jest śpiewać Bogu naszemu, bo to wdzięczna rzecz; pieśń chwały jest miła [Ps 147,1]. Gdy zbór śpiewa, dusze chrześcijan jednoczą się i wznoszą. Nabieramy chęci do dalszego służenia Panu. Każdy pojedynczy głos przyczynia się do brzmienia całości i wzbogaca doniosłość chwili. Trójjedyny Bóg jest wywyższony i uwielbiony, a zbór duchowo zbudowany.